مه گرفته است آیینه چشمانت را....چرا!
بازیست دیگر    خودت گفتی     و من مثل همیشه باور کردم      و بهترین نقش خود را ایفا کردم
فقط مشکل آنجا بود که مهره هایت را در برابرم بد چینده بودی
چند ضربه کوچک انگار کارساز بود برایت!؟!

نفرین برتو
بدان.... تو مانند کبریتی شدی که تلاش در آتش دادن تکه های سوخته یک کاغذ دارد
دیر آمدی                قبل تو آمد آتشم زد و رفت                    ومن خاکستر .....                         من آتش بگیر نیستم 

من ریزه کاری‌های بارانم
در سرنوشتی خیس می‌مانم

دیگر درونم یخ نمی‌بندی
بهمن‌ترین ماه زمستانم

رفتی که من یخچال قطبی را
در آتش دوزخ برقصانم

رفتی که جای شال در سرما
چشم از گناهانت بپوشانم

ای چشم‌های قهوه قاجاری
بیرون بزن از قعر فنجانم