این روزها تلخ می گذرد ، دستم می لرزد از توصیفش !

همین بس که :

نفس کشیدنم در این مرگِ تدریجی، مثل خودکشی است ،با تیغِ کُند.

گـاهـی بــاید رفـت و بعضـی چیــزهای بردنـی را بـا خـود بــرد ،
مـثل یـــــاد ،مـثل غــرور ،
و آنچــه ماندنـیست را جــا گــذاشت ،
مـثل خــاطره ،مـثل لبـخند ،
رفـتنت ماندنــی مــی شود ، وقتــی کـه نبــاید بـروی !

درگـیر تـردیـدم میـان راه و بیـراهـم
گاهی تو را می خواهم و گاهی نمی خواهم

از دور مثل. ای سر سخت و مغرورم
افسوس از نزدیک ، اما کوهی از کاهم

اعظم سعادتمند

آوخ ازین زمانه كه هر دوست دشمن است

آه كدام آینه بر دامن من است؟



هم از تو در گریزم و هم از تو ناگزیر

دامن به دست دارم و دستم به دامن است



چشمم به هرم اشك دلت نرم كرد و این

تاثیر آه گوشه نشینان در آهن است



گفتم به اشك؟ بر مژه ام ردَ اشك نیست

تسبیحْ پاره ای ست كه در بند سوزن است



كنكاش كن دلیل جوان مرگی اش چه بود؟

این گل جز این كه خون هزارش به گردن است



تفكیك كن به چشم من اغیار و یار را

چشمم به انتخاب تو ای عشق روشن است

علیرضا بدیع