تا زنده باشم چون کبوتر دانه می خواهم
  امروز محتاج توام؛ فردا نمی خواهم

                                                                  آشفته ام...زیبایی ات باشد برای بعد
                                                               من درد دارم شانه ای مردانه می خواهم
از گوشه ی محراب عمری دلبری جستم
  اکنون خدا را از دل میخانه می خواهم

                                                                 می خندم و آیینه می گرید به حال من
                                                               دیوانه ام، هم صحبتی دیوانه می خواهم

      در را به رویم باز کن! اندوه آوردم
امشب برای گریه کردن شانه می خواهم

                                          

                                             « علیرضا بدیع»

ای دگرگون گر دل ها و دیده ها
ای گرداننده ی چرخ روزان و شبان
ای بهبودبخش روزگار مردمان و زمین
کامم را به بهروزی و بختیاری بگردان  ...

از زندگی ، از این همه تکرار خسته ام

از های و هوی کوچه و بازار خسته ام

دلگیرم از ستاره و آزرده ام ز ماه

امشب دگر ز هر که و هر کار خسته ام

دلخسته سوی خانه ، تن خسته می کشم

آه ... کزین حصار دل آزار خسته ام

بیزارم از خموشی تقویم روی میز

وز دنگ دنگ ساعت دیوار خسته ام

از او که گفت یار تو هستم ولی نبود

از خود که بی شکیبم و بی یار خسته ام

تنها و دل گرفته و بیزار و بی امید

از حال من مپرس که بسیار خسته ام

« محمد علی بهمنی»

ک عمر جان کندم میان خون و خاکستر
من نامه بر بین تو بودم با کسی دیگر
طاقت نمی آوردم اما نامه می بردم
از او به تو ..از تو به او.. مرداد .. شهریور
پاییز شد با خود نشستم نقشه ایی چیدم
می خواستم غافل شوید از حال همدیگر
با زیرکی تقلید کردم دست خطش را
یک کاغذ عین کاغذ او کندم از دفتر
او می نوشت : آغوش تو پایان تنهایی است
تغییر می دادم : که از تو خسته ام دیگر
او می نوشت : اینجا هوا شرجی است غم دارد
تغییر می دادم : هوا خوب است در بندر
او می نوشت : ای کاش امشب پیش هم بودیم ...
تغییر می دادم : که از این عاشقی بگذر ...
باید ببخشی نامه هایت را که می خواندم
در جوی می انداختم با چشمهایی تر
با خود گمان کردم که حالا سهم من هستی
از مرده ریگ این جهان بی در و پیکر
آن نقشه باید بین آنها را به هم می زد
اما به یک احساس فوق العاده شد منجر :
آن مرد با دلشوره یک شب ساک خود را بست
ول کرد کار و بار خود را آمد از بندر
دیدید هم را بینتان سوتفاهم بود ؛
آن هم به زودی برطرف شد بی پدرمادر
با خنده حل شد آن کدورت های طولانی
این بین و بس من بودم و یک حس شرم آور
شاید اگر در نامه ها دستی نمی بردم
آن عشق با دوری به پایان می رسید آخر
رفتی دوچرخه گوشه ی انباریم پوسید
آه از ندانم کاریت ای چرخ بازیگر !
شاید تمام آن چه گفتم خواب بود اما
من مرده ام در خویش ...بیدارم نکن مادر

ــــــــــــــ احسان افشاری / تیر ۹۳ــــــــــــــ

 هم وطن من... برادر من

زیر بارون اگر دختری رو سوار کردید
جای شماره به او امنیت بدهید

او را به مقصد مورد نظرش برسانید
نه به مقصد مورد نظرتان !

بگذارید وقتی زن ایرانی مرد ایرانی را در کوچه ای خلوت میبیند
احساس امنیت کند ؛ نه احساس ترس

بیایید فارغ از جنسیت...
کمی هم مــَــرد باشیم !!
 

 مه گرفته است آیینه چشمانت را....چرا!
بازیست دیگر    خودت گفتی     و من مثل همیشه باور کردم      و بهترین نقش خود را ایفا کردم
فقط مشکل آنجا بود که مهره هایت را در برابرم بد چینده بودی
چند ضربه کوچک انگار کارساز بود برایت!؟!

نفرین برتو
بدان.... تو مانند کبریتی شدی که تلاش در آتش دادن تکه های سوخته یک کاغذ دارد
دیر آمدی                قبل تو آمد آتشم زد و رفت                    ومن خاکستر .....                         من آتش بگیر نیستم 

من ریزه کاری‌های بارانم
در سرنوشتی خیس می‌مانم

دیگر درونم یخ نمی‌بندی
بهمن‌ترین ماه زمستانم

رفتی که من یخچال قطبی را
در آتش دوزخ برقصانم

رفتی که جای شال در سرما
چشم از گناهانت بپوشانم

ای چشم‌های قهوه قاجاری
بیرون بزن از قعر فنجانم

در این چهار شنبه آخر سالی دیگر

این هیاهو   این شادی ها   این ولوله

سکوت درونم را می شکند

خاموش باشید

سررشته نوایش دارد می گریزد از دستانم

خاموش باشید....

«S4»